"Zwitserse vlinders"

Inmiddels is het de 3e week van augustus en zijn wij aangekomen in Zwitserland. De omgeving in het Berner Oberland is zo ongelooflijk mooi. Vanuit het huis dat wij gehuurd hebben, hebben wij uitzicht op de hoge alpen zoals de Eicher, Munch en Junkfrau met hun eeuwige sneeuw. In een volgend blog zal ik iets van de omgeving laten zien. 

Als eerste zijn de vlinders aan de beurt die in de tuin bij het huis rondvlogen. Vorig jaar heb ik de Koninginnepage kunnen fotograferen en ik hoopte deze vlinder ook dit jaar te zien. Wat super dat ze zich in de eerste week van de vakantie nog liet zien. Daarna was zij verdwenen.

Ze kwam aangevlogen en ging op deze kaardenbol zitten. Kennelijk beviel dit plekje haar goed waardoor ze een tijdje bleef zitten en ik een paar foto's kon maken. 

Het grote koolwitje was ook van de partij. Erg veel geduld om ergens lang te blijven zitten had hij (of zij) niet. Veel foto's van het koolwitje zijn dan ook niet echt scherp geworden. Deze twee mogen wel gezien worden. 

Deze gele luzernevlinder zag ik al een tijdje voorbij vliegen voordat hij eindelijk onderste boven op de bijna uitgebloeide vlinderstruik ging zitten of liever gezegd hangen. Jammer dat de vlinder daarna niet meer in de tuin is geweest.

Ik was aan het begin van de zomer blij dat één kolibrievlinder zich heeft laten zien en dat ik deze heb kunnen fotograferen. Nu vlogen er wel 3 of 4 van deze vlinders door de tuin. Ik kon het niet laten om nu ook een paar foto's te maken ondanks dat op dat moment de zon volop scheen. Dit moet een zonneaanbidder zijn geweest; zodra er schaduw was, liet hij zich niet zien. 

In het gras en op de gele zonnehoed zag ik veel bruine vuurvlinders. Wat zijn dit ontzettende beweeglijke vlinders. 

Dit is dan toch ècht mijn laatste blog over vlinders van dit jaar. Volgend jaar weer nieuwe kansen. 

Veluwe - bloeiende heide en vogels rondom het huis

Eindelijk weer eens rustig gezeten om mijn foto's uit te zoeken en een blog te maken. In de vakantieperiode was het er niet van gekomen. Ik begin met de eerste week van augustus. Heerlijk een week naar de Veluwe. Door het zonnige, warme weer was de heide al behoorlijk gekleurd toen wij aankwamen. 

Op één van de avonden was er een mooie zonsondergang en ben ik de hei opgegaan om foto's te maken. Toen ik een mooi plekje gevonden had en op mijn knieën tussen de hei zat, kwamen er 2 dames uit België langsgelopen die vol verbazing vroegen wat ik daar aan het fotograferen was. De hei antwoordde ik. De hei? vroegen zij verbaasd. Hoe kan je de hei fotograferen als je op de grond zit? Ik vertelde dat ik niet de hele oppervlakte met hei wilde fotograferen, maar een close up foto wilde maken. Zij snapte er niets van, dus heb ik ze een foto op het schermpje van mijn camera laten zien. 

Op deze manier hadden ze nog nooit naar de heide gekeken. Dat hei op zich zo mooi is met al die kleine bloemetjes en niet alleen maar een paarse vlakte is, dat hadden zij niet verwacht. Daarna vervolgden zij hun wandeling over de hei en de zandverstuiving. 

Bij het huis stond een vogeldrinkbak die deze merel zich als haar privè bad had toegeëigend. Zodra er andere merels in de buurt kwamen, werden zij weggejaagd. Eerst keek zij om zich heen of er geen andere vogels in de buurt waren om vervolgens een uitgebreid bad te nemen. Kennelijk was zij erg op haar privacy gesteld. Het was een kostelijk schouwspel om naar te kijken. 

Niet alleen het vogeldrinkbakje was erg in trek. Bij de pindakaas was het een komen en gaan van koolmeesjes. Regelmatig was het knokken om erbij te kunnen.

Ook veel volwassen koolmezen gaven hun jongen pindakaas. Tegelijkertijd leerden zij hun jongen zelf hun eten te pakken. De pindakaaspot bleek een moeilijk te nemen obstakel te zijn, maar ook hier wint de aanhouder en hadden de jongen het snel onder de knie.

Aan de achterkant van het huis was het een kabaal van jewelste door hongerige jonge koolmeesjes in een nestje in de houten muur. Op een gegeven moment kwam een jong even kijken hoe de boze buitenwereld eruit ziet. Hij zag er een beetje verward uit.

Het is geen mooie foto omdat hij hoog in een kleine ruimte tussen het dak en de houten balken zat. Toch krijgt de foto een plaatsje omdat ik dit kleintje wel aandoenlijk vind. 

Alle drukte rond de pindakaaspot werd op een afstandje bekeken door een jonge specht. Zodra alle koolmeesjes maar even wegwaren, zag hij zijn kans schoon om ook een hap uit de pot te nemen. Zodra hij ook maar iets hoorde, was hij weer weg. 

Tot zover de eerste week van augustus. Nu een paar dagen naar huis en dan op vakantie naar Zwitserland.