20 juni 2024

De Veluwe in de maand mei

In de maand mei waren wij weer een paar weken op de Veluwe te vinden. De eerste week begon veelbelovend met zon een een heerlijke temperatuur. Wat een verademing na al die regen! Zou het mooie weer nu eindelijk doorzetten? Helaas ........ het mooie weer maakte weer plaats voor regen en, zeker voor deze tijd van het jaar, een te koude temperatuur. Maar ik klaag niet hoor; het is zo wie zo heerlijk om op de Veluwe te zijn. 

Met de mooie dagen zag je het bos letterlijk opbloeien. De bermen langs de zandpaden kregen steeds meer kleur door de bloemen die uit hun knop kwamen. Kijk maar even mee.

Bos vergeet-mij-nietje

Dagkoekoeksbloem

Distel

Toen ik het Fluitenkruid aan het fotograferen was, stopte er een fietser die mij verbaasd vroeg "Ben je onkruid aan het fotograferen?" Nadat ik hem geantwoord had dat onkruid in de bloei ook heel mooi is, keek hij mij een beetje vreemd aan en vervolgde schouderophalend zijn weg met de woorden "Nou ja, je zult er wel iets moois van maken". Laat dat nou net mijn bedoeling zijn ..... 😊 

Fluitenkruid

Fluitenkruid

Gestreepte witbol

De bermen werden steeds mooier en kleurrijker.  

Overblijvende ossentong

Smalle weegbree

Vingerhoedskruid

Vlierbes

Op veel plekken op de Veluwe staan grote groepen Vingerhoedskruid in verschillende kleuren in bloei. Zo'n mooi gezicht! (De foto is gemaakt met de telefoon)


Op de Posbank (Nationaal Park De Veluwezoom) stond de Brem volop in bloei. Een mooi gezicht overal van die gele struiken; daar word je vrolijk van. Waar ik helemaal vrolijk van werd, was het wilde paard dat onder de boom stond te grazen toen ik deze foto maakte (ook met de telefoon).

 

Mei is natuurlijk ook de maand van de jonge vogeltjes. Om het huis waren veel jonge koolmeesjes en pimpelmeesjes te vinden die of gevoerd werden door hun ouders of zelf probeerden pindakaas uit de pot te halen. Het was een grappig gezicht om te zien hoe driftig zij pogingen deden om zelf aan eten te komen. 









Niet alleen de koolmeesjes en de pimpelmeesjes lieten zich veelvuldig zien; ook de boomklever was vaak van de partij en pikte een zaadje mee.


Dit eekhoorntje heeft een vergroeid of gebroken (?) voorpootje waardoor het mank liep en moeite had om in de boom te klimmen en van tak tot tak te springen. Op de foto kan je zien dat het linker voorpootje er anders uitziet dan het rechter voorpootje. 



Achter het huis zat vrij laag in een boom een merelnest met 5 hele kleine, pasgeboren en kale mereltjes. Ik heb het nest één keer gezien en heb het verder met rust gelaten. Ik hoop de volgende keer de jonge mereltjes te zien. 

De foto's in dit blog zijn gemaakt met mijn nieuwe camera, een Sony RX10 Mark IV. 


















 

17 juni 2024

Eindelijk weer een blog

Eindelijk weer een nieuw blog. Het is niet zo dat ik in de tussentijd geen foto's heb gemaakt, maar op de één of andere manier gunde ik mij geen tijd om een keer achter mijn laptop te gaan zitten om een blog te maken. Wat denk ik ook meespeelde was dat mijn (inmiddels) oude camera echt aan vervanging toe was en ik niet meer tevreden was over de foto's die hij maakte. Inmiddels heb ik mijn Sony A58 ingeruild voor een Sony RX10 Mark IV en daar heb ik geen spijt van. 

In dit blog laat ik nog wel foto's zien die ik in Almere en tijdens een vakantie in maart op de Veluwe met mijn Sony A58 heb gemaakt.  

Ik begin met de bloei van de bloesembomen. Ieder jaar weer een prachtig gezicht en de bloesem geeft  mij weer het fijne gevoel van het voorjaar. Bij mij in de buurt is een laantje met aan beide kanten bloesembomen en als die in bloei staan is het echt een sprookje.



Bij mijn buren in de tuin staat een perenboom die begin april volop in bloei stond. Gelukkig hangen er ook takken over de schutting, zodat ik een aantal foto's kon maken vanuit mijn eigen tuin.



Natuurlijk mag de bloesem van mijn eigen kleine kersenboompje niet ontbreken.


In maart zijn wij een paar weken op de Veluwe geweest. Helaas hebben wij die weken heel veel regen gehad en was het bos veranderd in één grote modderpoel. Het frisse groen van het voorjaar ontbrak nog aan de bomen. 
Tijdens een ritje over de Veluwe kwamen wij langs de schaapskooi op de Ginkelse Heide bij Ede waar lammetjes geboren waren. Altijd leuk en ook heel vertederend om te zien.




Ook kwam de paddentrek op gang. In een grote plas zag ik deze twee kleine padden. Zij hadden de hele plas voor zichzelf. Ik wilde nog een paar keer teruggaan om meer foto's te kunnen maken, maar vanwege het weer is dat er niet meer van gekomen.



In de tuin naast de Oude Kerk in Oosterbeek stond een hele grote Magnoliaboom in bloei. Ik vind de Magnolia zo'n mooie bloem, dat deze natuurlijk op de foto moest. 
De Oude Kerk heeft in de 2e wereldoorlog een grote rol gespeeld bij de oversteek van de Poolse troepen over de Rijn van Driel naar Oosterbeek en Arnhem. De kerk en het huis daarnaast, waar de Magnolia in de tuin staat, is bekend uit de film "A bridge too far". In dit huis woonde namelijk de dokter die de vele, bij de overtocht en bij de gevechten gewonde soldaten verzorgde. Een mooie boom op een speciale plek dus.



Ik sluit dit blog af met een hele gewone foto van een koolmeesje op de dikke tak. Niets bijzonders, maar er zit wel een leuk en bijzonder verhaal aan vast (vind ik).


Omdat ik graag foto's van de verschillende vogeltjes wilde maken, had ik op een tafeltje een dikke tak uit het bos neergelegd met daarbij wat pinda's en vogelzaadjes. Het duurde even voordat er een koolmeesje en een boomklever op de tak gingen zitten. Verder waren er heel weinig vogels om het huis die op het voer afkwamen. Misschien kwam het door de Buizerd die achter het huis zijn 'thuis' heeft gevonden. 
Een aantal keren lag de dikke tak 's ochtends aan de andere kant van het terras en was het voer van het tafeltje zo goed als verdwenen. Omdat de tak nogal zwaar was, kon deze niet door een vogel(tje) verplaatst zijn. Maar hoe dan ........????? 
Het antwoord kwam een paar dagen later toen er tot onze verbazing een vos over ons terras liep en op het tafeltje sprong. Op zijn gemak heeft hij, ook naar ons kijkend, de tafel leeggegeten en de tak verplaatst. De vos is nog een paar keer terug gekomen om ook de voerplankjes leeg te eten. Raadsel opgelost!



Het zijn geen goede foto's, maar ik wil ze toch laten zien omdat de vos bij het verhaal hoort. Deze foto's heb ik snel met mijn telefoon gemaakt. Opstaan om mijn camera te halen kon niet, omdat de vos er dan vandoor ging. Op mijn knieën ben ik naar het raam gekropen om deze foto's te kunnen maken. Het zal een idioot gezicht zijn geweest, maar ik kan nu wel bewijzen dat mijn verhaal niet uit mijn duim gezogen is. 😀

 













 

21 februari 2024

Oostvaardersplassen en een voorbode van het voorjaar

Ik begin dit blog met, precies op mijn verjaardag, bloeiende sneeuwklokjes in de tuin. Dat betekent dat mijn favoriete seizoen, het voorjaar eraan komt en daar word ik heel blij van. Wat een verjaardagscadeau! 



Al een hele tijd was ik niet naar de Oostvaardersplassen aan de kant van Almere geweest. Ik vind de Oostvaardersplassen bij Lelystad mooier om heen te gaan. Onlangs las ik dat er, ook aan de kant van Almere, flink wat werk verricht is om het gebied aantrekkelijker te maken en dat had mijn nieuwsgierigheid gewekt. 


De kleur van het riet had de overhand en de bomen zijn natuurlijk nog kaal. Hierdoor was het een beetje kleurloos. De enige kleur kwam van een paar rozenbottels die hier en daar nog aan de struiken hingen.


Op de grote grasvlakte stonden vooral (grote) groepen heckrunderen vergezeld door grote aantallen ganzen. 


Achter de heckrunderen bevond zich een groep edelherten. Te ver weg om te kunnen fotograferen, maar als je heel goed op onderstaande foto kijkt, kan je de groep herten op de achtergrond onderscheiden.   


Af en toe werd de rust verstoord door met veel lawaai opvliegende ganzen. Ik denk dat het al gauw zo'n 150 tot 200 ganzen waren; misschien nog wel meer. Zij vlogen dan in 2 groepen steeds hetzelfde rondje waarna zij weer neerstreken op hetzelfde plekje als waarvandaan zij opgestegen waren. Het was een fascinerend schouwspel. 


Teruglopend naar de uitgang, zag ik nog een voorbode van de lente ...... elzenkatjes van de Zwarte els.



Een groot gedeelte van de Oostvaardersplassen is op dit moment een rustgebied voor de grote grazers en daarom afgesloten voor publiek. Hierdoor waren er beperkte wandelroutes. 
Ik heb mij voorgenomen om de komende maanden vaker naar de Oostvaardersplassen te gaan, ook aan de kant van Almere. Dan hoop ik wat meer dieren, misschien met jongen, te kunnen fotograferen. 

Ik sluit dit blog af zoals ik begonnen ben: met een beetje voorjaar. Een veldje vol met gele krokussen en dat vlak bij mijn huis! 




 



1 februari 2024

Dierentuin Almere Jungle

Mijn doelstelling voor 2023 was om in ieder geval 1x per maand een nieuw blog te plaatsen. Helaas is dat door Corona en droevige familie omstandigheden in de laatste paar maanden van het jaar niet gelukt. Mijn laatste blog dateert van september vorig jaar geplaatst. Hoog tijd dus voor een nieuw blog. 

Afgelopen week ben ik naar dierentuin Almere Jungle geweest. De dierentuin is oorspronkelijk begonnen als opvang van exotische dieren. Denk hierbij bijvoorbeeld aan in beslag genomen of verwaarloosde dieren. Door het geven van educatie en de dieren in hun natuurlijke omgeving "tentoon te stellen", kunnen de bezoekers zien welke behoeftes deze dieren hebben en begrijpen waarom zij helemaal niet geschikt zijn om als huisdier gehouden te worden. Ook nu worden er nog diverse exotische dieren opgevangen maar is de collectie uitgebreid met andere diersoorten om nog meer natuureducatie te kunnen geven. 

Het park is ingedeeld in werelddelen. Ik start met Oceanië bestaande uit verschillende gebieden in de Stille Oceaan. Oceanië bestaat uit verschillende soorten eilanden, waarvan Papua New Guinea, Australië en Nieuw-Zeeland de grootste zijn.  

Dit zijn Baardagame. Oorspronkelijk komen deze reptielen voor in Australië en leven in de woestijn, beboste- en rotsachtige gebieden. De Baardagamen leven op de grond maar als het nodig is, kunnen zij ook klimmen. Zij kennen ook een periode van rust en zijn dan ongeveer 8 weken minder actief. Bij ons valt deze periode in de winter; in Australië is het dan zomer. Het is daar dan te warm om actief te zijn en er is weinig voedsel voor hun te vinden. De Baardagamen kunnen vrij groot worden; zo'n 50 cm, inclusief staart, en bij een goede verzorging kunnen zij 15 jaar worden.



Oorspronkelijk ook uit Australië afkomstig is de Rosé Kaketoe. Zij leven daar in grote groepen op open vlaktes bij elkaar. Het is een beetje de mus van Australië. Binnen de groep vormen de Rosé Kaketoe paartjes die voor het leven bij elkaar blijven. De Rosé Kaketoe kan wel 40 jaar oud worden. Er zijn er een aantal bekend die zelfs 70 jaar geworden zijn.  



Nog een vogelsoort uit Australië is de Valkparkiet. In tegenstelling tot wat de Nederlandse naam doet vermoeden, behoort de vogel niet tot de parkieten maar tot de kaketoes.


Verschillende diersoorten uit Noord-Amerika zijn, onder andere door handel, invasieve exoten geworden in Europa en leven hier in het wild. Deze diersoorten konden zich zo goed aanpassen aan ons klimaat dat zij zich zelfs kunnen voortplanten. Op deze manier vormen zij een bedreiging voor inheemse Europese diersoorten. Een voorbeeld hiervan zijn de wasbeer en de moerasschildpad.

De Moerasschildpad leeft vooral in het water. In Almere Jungle leven veel verschillende soorten waterschildpadden. De geelwangschildpad en de roodwangschildpad zijn het meeste te zien. Deze moerasschildpadden komen vooral voor in de centrale en zuidelijke staten van Amerika. Omdat deze schildpadden vooral in het water leven, hebben zij een vrij platte schild waardoor zij beter kunnen zwemmen. Overdag zijn de dieren "actief" en op zoek naar eten. 's Nachts slapen de dieren onder water. 



De Hudson eekhoorn (ook wel rode eekhoorn genoemd) leeft in de naaldboombossen van Noord-Amerika en komt voor van Alaska tot Nieuw-Mexico. De Hudson eekhoorn is kleiner dan andere eekhoornsoorten en heeft geen pluimen aan de oren. Helaas is deze soort door toedoen van de mensen ook in Europa in het wild terechtgekomen en vormt hier een bedreiging voor de Europese rode eekhoorn omdat zij hun leefomgeving innemen en erg agressief zijn. 



Uit Zuid-Amerika komt de Ringtaling, ook wel roodschoudertaling genoemd. De ringtaling leeft in Zuid-Brazilië en van Zuidoost-Bolivia tot Argentinië. Zijn habitat zijn plassen en moerassen in open tropische wouden in de overgangszone van regenwoud naar de pampa (subtropisch natuurlijk grasland in Zuid-Amerika).



De Brilkaaiman komt voor in een groot gedeelte van het noorden in Zuid-Amerika en in Midden-Amerika tot in de zuidelijke punt van Mexico. Het grote verspreidingsgebied is te danken aan het grote aanpassingsvermogen, de kaaiman is niet kieskeurig als het gaat om zijn leefomgeving, als er maar oppervlaktewater aanwezig is. Zelfs in kunstmatige wateren zoals stuwmeren is deze kaaiman te vinden. 



De Roodbuik piranha komt voor in de rivier de Amazone en rivieren in het noordoosten van Brazilië. Het voedsel van de roodbuikpiranha bestaat vooral uit vis, insecten, wormen, schepdieren en af en toe een groter dier. Het gaat dan meestal om dode, gewonde of zieke dieren. Ook staan af en toe zaden en vruchten op het menu. 


Als laatste diersoort van het continent Amerika een bijzondere vogelsoort; de Zwartnekarassari. Deze vogels leven in het noordoostelijke en oostelijke Zuid-Amerika. Zij leven hier voornamelijk in halfopen landschappen, bijvoorbeeld een bosrand. Zowel het mannetje als het vrouwtje hebben dezelfde kleuren. Alleen de snavel van het mannetje is een stuk langer. Deze dieren zijn met aantallen aan het verminderen, mede doordat de vogel door de mensen gegeten wordt. 
Deze vogel was niet schuw en bijzonder nieuwsgierig. Na eerst even de kat uit de boom te hebben gekeken, kwam hij via het touw naar mij toe om vervolgens mijn camera eens goed van dichtbij te bekijken. Ik vond dat zo bijzonder. 



Door naar het continent Afrika. Het knaagdier dat hier onder andere voorkomt is het Stekelvarken. Het zijn nacht actieve dieren die overdag in de buurt van hun hol zonnebadend gezien kunnen worden. 
Deze stekelvarkens zijn opgevangen omdat zij verwaarloosd werden in een Spaanse "dierentuin"; een speeltje van de burgemeester van het (afgelegen) dorpje. 


De Stokstaartjes komen oorspronkelijk uit Afrika waar zij vooral te vinden zijn op droge vlaktes in het zuiden van het land. Het zijn echte woestijndieren. In het wild leven zij in hechte groepen die elkaar goed in de gaten houden. Ook al zien zij er schattig uit, het zijn echte roofdieren. 



De Sporenschildpad is de grootste landschildpad die leeft op het vaste land van Afrika. Deze schildpad leeft in het wild in westelijk Afrika maar komt niet veel meer voor. 
De mannetjes kunnen een schild hebben van 80 cm lang en een gewicht bereiken van 100 kilogram. De vrouwtjes blijven in verhouding een stuk kleiner en worden maximaal 50 cm.  



Het is een hele lelijke foto, gemaakt in het donkere water door erg vies glas/plexiglas. Toch wil ik hem laten zien omdat het een bijzondere vis is. Het gaat om de Reuzengoerami. Oorspronkelijk komt deze vis die wel 70 cm lang kan worden, uit Zuid-oost Azië, het laatste continent in Almere Jungle. Tegenwoordig leeft hij op meer plekken in de wereld omdat hij hier geïntroduceerd is. Het is een zoetwater vis die leeft in meren en rivieren. De Reuzengoerami wordt veel gevangen voor de voedselindustrie. 


De laatste foto is van de Bengaalse Oehoe. Deze prachtige uil leeft rond het Himalaya gebergte in India en Nepal. Zij leven in rotsachtige gebieden en bossen en zijn ook te vinden waar bossen overgaan in de bewoonde wereld. Op akkerlanden kunnen zij namelijk makkelijk hun prooi vangen. 


De beschrijvingen bij de foto's heb ik van de website van Almere Jungle (https://almerejungle.nl) en Wikipedia gehaald.

Ik vind Almere Jungle een heel bijzonder en mooi initiatief. Op deze manier krijgen de dieren die een hele verkeerde start hebben gehad toch nog een goed leven. 
 








Wat leuk dat je de moeite hebt genomen om mijn blog te bezoeken.
Dank je wel voor je reactie die je achtergelaten hebt.

Groetjes,
Annette